زیباتریــــن اشیا...!

زیباتریــــن اشیا، فرخ‌تریــــن اعیــــــان

از هرچه هست پیدا و از هرچه هست پنهان

از مرغ‌ها هزار است، از وقت‌ها سحرگه

از فصل‌ها بهار است، از نوع‌هاست انسان

از عهدها شباب است، از آب‌ها شراب است

از انجم آفتاب است، از ماه‌هاست نیسان

از سنگ‌ها دل دوست، از عیش‌ها غم اوست

از تیغ‌هاست ابرو، از دشنه‌هاست مژگان

از زیب‌هاست افســـــر، از طیب‌هاست عنبر

از عضوهاست دیده، از خُلق‌هاست احسان

از انبیــــا محمد، از شهــــــرها مدینه

از شاخ‌هاست طوبی، از باغ‌هاست رضوان

نشاط اصفهانی

عالم صَدَف است و فاطمه گوهرِ اوست!

عالم صَدَف است و فاطمه گوهرِ اوست     گیتی عَرَض است و این گُهَر جوهرِ اوست
در قدر و شرافتش همین بس که زِ خلق     احمد پدر  است  و مرتضی  شوهرِ اوست                                                                *** 
ای عصمتِ  حق  بنت  رسول،  ادرکنی     ای  ماتِ  جلالِ  تو  عقول ،  ادرکنی
اُمُّ  النُّجَبا  ،   شفیعه ی    روزِ      جزا     یا  حضرتِ  زهرای  بتول ،  ادرکنی
                                                                        « سراینده: ...؟ » 

ماه فرو ماند از جمالِ محمد!

ماه  فرو  ماند  از  جمالِ  محمد    

سَرو نباشد به اعتدالِ محمد

قدرِ فلک را کمال و منزلتی نیست    

در نظرِ قدرِ با کمالِ محمد

وعده ی دیدارِ هر کسی به قیامت    

لیله ی اَسری شبِ وصالِ محمد

آدم و نوح و خلیل و موسی و عیسی    

آمده مجموع در ظِلالِ محمد

عرصه ی گیتی مجالِ همّت او نیست    

روز قیامت نگر مجالِ محمد

وآن همه پیرایه بسته جنّتِ فردوس    

بو که قبولش کند بِلالِ محمد

همچو زمین خواهد آسمان که بیفتد    

تا بدهد بوسه بر نعالِ محمد

شمس و قمر در زمینِ حشر نتابد    

نور نتابد مگر جمالِ محمد

شاید اگر آفتاب و ماه نتابند    

پیشِ دو ابروی چون هلالِ محمد

چشمِ مرا تا به خواب دید جمالش    

خواب نمی گیرد از خیالِ محمد

سعدی اگر عاشقی کُنیّ و جوانی    

عشقِ محمد بس است و آلِ محمد

                                     « سعدی شیرازی »

محمد و علی و فاطمه، حسین و حسن!

مرا  شفاعتِ  این  پنج   تن   بَسَنده  بُوَد    

که روزِ  حشر  بدین  پنج  تن  رسانم  تن

بهین خلق  و برادرش و  دختر و دو پسر    

محمد و علی و فاطمه، حسین و حسن

                                               « غضائری رازی »