گل برگ های ادب پارسی

     مِنَّت خدای را عَزَّ و جَلّ که طاعتش موجبِ قربت است و به شکر اَندرَش مزیدِ نعمت. هر

نفسی که فرو می رود مُمِدِّ حیات است و چون بر می آید مُفَرَّحِ ذات؛ پس در هر نفسی دو

نعمت موجود است و بر هر نعمت شکری واجب.        

     از   دست   و   زبانِ   که   بر   آید     کز عهده ی شکرش به در آید

اِعمَلوُا آلَ داودَ شُکراً وَ قَلیلٌ مِن عِبادِی الشَّکوُر.

     بنده همان به که ز تقصیر خویش     عذر   به   درگاه   خدای   آورد

     و ر    نه    سزاوار    خداوند  یش      کس  نتواند  که  به جای  آورد

                                                     « گلستان سعدی شیرازی »