عید آمد و عید آمد یاری که رمید آمد!

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا                   کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا

ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد            باز آن سلیمان شد تا باد چنین بادا

یاری که دلم خستی در بر رخ ما بستی                   غمخواره یاران شد تا باد چنین بادا

هم باده جدا خوردی هم عیش جدا کردی                نک سرده مهمان شد تا باد چنین بادا

زان طلعت شاهانه زان مشعله خانه                       هر گوشه چو میدان شد تا باد چنین بادا

زان خشم دروغینش زان شیوه شیرینش                عالم شکرستان شد تا باد چنین بادا

شب رفت صبوح آمد غم رفت فتوح آمد                    خورشید درخشان شد تا باد چنین بادا

از دولت محزونان وز همت مجنونان                         آن سلسله جنبان شد تا باد چنین بادا

عید آمد و عید آمد یاری که رمید آمد                        عیدانه فراوان شد تا باد چنین بادا

ای مطرب صاحب دل در زیر مکن منزل                     کان زهره به میزان شد تا باد چنین بادا

درویش فریدون شد هم کیسه قارون شد                همکاسه سلطان شد تا باد چنین بادا

آن باد هوا را بین ز افسون لب شیرین                     با نای در افغان شد تا باد چنین بادا

فرعون بدان سختی با آن همه بدبختی                    نک موسی عمران شد تا باد چنین بادا

آن گرگ بدان زشتی با جهل و فرامشتی                 نک یوسف کنعان شد تا باد چنین بادا

شمس الحق تبریزی از بس که درآمیزی                 تبریز خراسان شد تا باد چنین بادا

از اسلم شیطانی شد نفس تو ربانی                      ابلیس مسلمان شد تا باد چنین بادا

آن ماه چو تابان شد کونین گلستان شد                   اشخاص همه جان شد تا باد چنین بادا

بر روح برافزودی تا بود چنین بودی                         فر تو فروزان شد تا باد چنین بادا

قهرش همه رحمت شد زهرش همه شربت شد       ابرش شکرافشان شد تا باد چنین بادا

از کاخ چه رنگستش وز شاخ چه تنگستش              این گاو چو قربان شد تا باد چنین بادا

ارضی چو سمایی شد مقصود سنایی شد              این بود همه آن شد تا باد چنین بادا

خاموش که سرمستم بربست کسی دستم             اندیشه پریشان شد تا باد چنین بادا

                         « مولانا جلال الدین محمد بلخی »

تمنای بلبل!

بلبل آهسته به گل گفت شبی

که  مرا  از  تو  تمنائی  هست

من به پیوند تو یک رای شدم

گر ترا نیز چنین رائی هست

گفت فردا به گلستان باز آی

تا ببینی چه تماشائی هست

گر که منظور تو زیبائی ماست

هر طرف چهره‌ی زیبائی هست

پا بهرجا که نهی برگ گلی است

همه جا شاهد رعنائی هست

باغبانان    همگی    بیدارند

چمن و جوی مصفائی هست

قدح  از  لاله  بگیرد  نرگس

همه جا ساغر و صهبائی هست

نه ز مرغان چمن گمشده‌ایست

نه ز زاغ و زغن آوائی هست

نه ز گلچین حوادث خبری است

نه به گلشن اثر پائی هست

هیچکس را سر بدخوئی نیست

همه را میل مدارائی هست

گفت رازی که نهان است ببین

اگرت دیده‌ی بینائی هست

هم از امروز سخن باید گفت

که خبر داشت که فردائی هست...؟

پروین اعتصامی (هدیه ی خواهر سبحانی)

ایران بانو!

عطـر  تن  تو  لطـــافت  بـــــاران است

درعمق شکوفه های گل پنهان است

وقتی که به يک سو زده ای گيسورا

مهتـاب هم از ديدن تو حيــران است

تا گــرمی آغـوش تو در من باقيست

دلگــرمی خـاطرم چو تابستـان است

بنگـر که چـه مؤمنـانه عاشق شـده ام

هم کفـرمن و شــرم تو از ايمـان است

چون عهــد ز پيمـانـه ی لبهاي تو بود

اين شُــرب دمادم زهمـان پيمــان است

هــر لحظــه  کــه با ياد  توام  می گـــذرد

انگــــار نفـس کشيــــدنـم آســـــان است

گــر در گــذر از چيــن و بُخــارا باشی

جــا پای تو هـرکجـــا روی ايران است!

(شعر از دوست گرامی جناب بیگی)