گل برگ های ادب پارسی

ای آن که دِلِ شکسته جای تو بُوَد    

عالم همه پَرتُوِ لِقای تو بُوَد

گویند که نَفیِ غیر، اثبات حق است    

نَفیِ که کنم که او سَوای تو بُوَد!

               ***

ای بار خدای پاک و بی مثل و نظیر    

افتاده سرم ز بارِ عصیان بر زیر

جرمم تو به جمع رحمت خویش ببخش    

دستم تو به دست قدرت خویش بگیر!

               ***           

بر بنده ی روسیاه، یا رب تو ببخش    

بر عاجز بی پناه، یا رب تو ببخش

از عفو و عطا مَلول، هرگز نشوی    

من هر چه کنم گناه، یا رب تو ببخش!

               ***

یا رب به تو عرضِ ناتوانی چه کنم؟    

اظهارِ حوائجِ نهانی چه کنم؟

از حاجتِ مور و مار، آگاه تویی    

من عرضِ حوائجِ نهانی چه کنم؟

               ***

یا رب ز گناه خویش، شرمنده منم    

بر هر چه عقوبت است، زیبنده منم

غفّار تویی، غنی تویی، شاه تویی    

بدکار منم، گدا منم، بنده منم!