غمت در نهانخانه ی دل نشیند!

غمت در نهانخانه ی دل نشیند
بنازی که لیلی به محمل نشیند

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که برخاست، مشکل نشیند

خلد گر به پا خاری، آسان بر آرم
چه سازم به خاری که در دل نشیند

به دنبال محمل چنان زار گریم
که از گریه‌ام ناقه در گل نشیند

پی ناقه‌اش رفتم آهسته، ترسم
غباری به دامان محمل نشیند

به دنبال محمل، سبک تر قدم زن
مبادا غباری به محمل نشیند

عجب نیست خندد اگر گل به سروی
که در این چمن، پای در گل نشیند

بنازم به بزم محبت که آنجا
گدایی به شاهی، مقابل نشیند

«طبیب» از طلب در دو گیتی میاسا
کسی چون میان دو منزل نشیند

 

« طبیب اصفهانی »                

ای آن که دِلِ شکسته جای تو بُوَد!

ای آن که دِلِ شکسته جای تو بُوَد    

عالم همه پَرتُوِ لِقای تو بُوَد

گویند که نَفیِ غیر، اثبات حق است    

نَفیِ که کنم که او سَوای تو بُوَد!

               ***

ای بار خدای پاک و بی مثل و نظیر    

افتاده سرم ز بارِ عصیان بر زیر

جرمم تو به جمع رحمت خویش ببخش    

دستم تو به دست قدرت خویش بگیر!

               ***           

بر بنده ی روسیاه، یا رب تو ببخش    

بر عاجز بی پناه، یا رب تو ببخش

از عفو و عطا مَلول، هرگز نشوی    

من هر چه کنم گناه، یا رب تو ببخش!

               ***

یا رب به تو عرضِ ناتوانی چه کنم؟    

اظهارِ حوائجِ نهانی چه کنم؟

از حاجتِ مور و مار، آگاه تویی    

من عرضِ حوائجِ نهانی چه کنم؟

               ***

یا رب ز گناه خویش، شرمنده منم    

بر هر چه عقوبت است، زیبنده منم

غفّار تویی، غنی تویی، شاه تویی    

بدکار منم، گدا منم، بنده منم!

                                  « صفی علیشاه »