یک شب آتش در نیستانی فتاد!

یک شب آتش در نیستانی فتاد
سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد

شعله تا سرگرم کار خویش شد
هر نیی شمع مزار خویش شد

نی به آتش گفت: کین آشوب چیست؟
مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟

گفت: آتش بی سبب نفروختم
دعوی بی معنیت را سوختم

زانکه می گفتی نیم با صد نمود
همچنان در بند خود بودی که بود

با چنین دعوی چرا ای کم عیار
برگ خود می ساختی هر نو بهار

مرد را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است

مجذوب تبریزی  (مجذوب علی شاه)

بحری است بحر عشق ...!

بحري‌ست بحرِ عشق، كه هيچش كناره نيست

و آن‌جا جز آن كه جان بسپارند چاره نيست.
هر دم كه دل به عشق دهي خوش دمي بود
در كار خير حاجتِ هيچ استخاره نيست.
ما را ز منعِ عقل مترسان و مِي بيار
كان شَحْنِه در ولايت ما هيچ كاره نيست.
فرصت شمر طريقه رندي، كه اين طريق
چون راه گنج بر همه كس آشكاره نيست.
رويش به چشم پاك توان ديد- چون هِلال-
هر ديده جاي جلوه آن ماه‌پاره نيست.

از چشم خود بپرس كه ما را كه مي‌كشد
جانا! گناه طالع و جُرمِ ستاره نيست.
نگرفت در تو گريه حافظ به هيچ روي
حيرانِ آن دلم كه كم از سنگِ خاره نيست!

«خواجه حافظ شیرازی»                   

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق!

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق،
که نامی خوش‌تر از اینت ندانم.
وگر – هر لحظه – رنگی تازه گیری،
به غیر از زهر شیرینت نخوانم.

تو زهری، زهر گرم سینه‌سوزی،
تو شیرینی، که شور هستی از توست.
شراب جام خورشیدی، که جان را
نشاط از تو، غم از تو، مستی از توست.

بسی گفتند: – «دل از عشق برگیر!
که: نیرنگ است و افسون است و جادوست!«
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که او زهر است، اما … نوشداروست!

چه غم دارم که این زهر تب‌آلود،
تنم را در جدایی می‌گدازد
از آن شادم که در هنگامه‌ی درد،
غمی شیرین دلم را می‌نوازد.

اگر مرگم به نامردی نگیرد:
مرا مهر تو در دل جاودانی‌ست.
وگر عمرم به ناکامی سرآید؛
تو را دارم که مرگم زندگانی‌ست.

فریدون مشیری

تو مثل كوي بن بستي دل من!

تو  مثل  كوي  بن بستي  دل من          تهي دستي تهي دستي دل من

اگر يك ذره بو مي بردي از عشق          به  دنيا  دل نمي بستي  دل من!

                                                                        « عليرضا قزوه »

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم!

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم

باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی

آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان

که دل اهل نظر برد، که سرّیست خدایی

پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند

تو بزرگی و در آیینه ي کوچک ننمایی

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان

این توانم که بیایم به محلت به گدایی

عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت

همه سهلست تحمل نکنم بار جدایی

روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا

در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی!

شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن

تا به همسایه نگوید که تو در خانه ي مایی

كشتن شمع چه حاجت بود از بيم رقيبان

پرتو روي تو گويد كه تو در خانه ي مايي

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد

که بدانست که دربند تو خوشتر، که رهایی

خلق گویند برو دل به هوای دگری ده

نکنم خاصه در ایام اتابک دو هوایی

     «شيخ مصلح الدين سعدي شيرازي»

عشق خود بر من هویدا کن خدا!

عشق خود بر من هویدا کن خدا        سینه  ام   مانند   دریا  کن خدا

در   صفای   مقدم    آن   نازنین        غنچه ی شعرم شکوفا کن خدا!

                                             « گوینده: صبای شهریاری »

ديوانگيــم را همـه خنديــدی و رفتی!

ديوانگيــم را همـه خنديــدی  و رفتی

فرزانگيــم را همـه رنجيــدی  و رفتی

در پيله ی عشق تو نهان بودم وامروز

پروانگيــم را همـه ترسيــدی و رفتی

« هدیه ی دوست گرامی جناب بیگی - وبلاگ: http://rf20.blogfa.com »

يک شبی مجنون نمازش را شکـست!

يک شبی مجنون نمازش را شکـست   

بــی وضـو در کـوچه ليـلا نشسـت

عشق آن شب مست مستش کــرده ‌بود

فـــارغ از جــام الستـش کــرده بود

سجــده ای زد بــر لـب درگــاه او

پُـــر ز لـيلا شــد دل پــــر آه او

گفت يارب از چه خوارم کــرده‌ای

بــر صليب عـشق، دارم کـرده‌ای

جــام ليلا را بـه دستــم داده‌ای

ونـدر اين بازی، شکستــم داده‌ای

نشتــر عشقـش به جانم می زنی

دردم از ليــلاسـت، آنـم مـی زنی

خسته ام زين عشق، دل خونم نکن

مـن که مجـنونم، تـو مجنـونم نکن

مــرد اين بازيچه، ديگر نيستم

اين تو و ليـلای تو... من نيستم

گفت: ای ديـوانه ، ليلايت منم

در رگ پنـهان و پيدايت منم

سالها بــا جـور ليـلا ساختی

مـن کنـارت بودم و نشناختی

عشق ليلا ، در دلت انـداختم

صد قمار عشق، يکجا باختم

كردمـت آواره‌ی صـحرا، نشـد

گفتم عاقل می شوی اما، نشـد

سوختم در حسرت يك « يا ربت »

غيــر ليــلا بـر نيامد، از لبـت

روز و شب او را صدا كردی ولی

ديدم امشب با مــنی، گفتم بلی

مطمئن بودم به من سـر می زنی

بر حـريم خانه ام در مــی زنی

حال؛ اين ليلا، كه خوارت كرده بود

درس عشقش بی قرارت كرده بود

مــرد راهش باش تا شاهت كنم

صد چو ليلا كشته در راهت كنم...!

      « نظامی گنجه ای؟ »   

بی تو مهتاب، شبی باز از آن كوچه گذشتم!

بی تو مهتاب، شبی باز از آن كوچه گذشتم !

همه تن جشم شدم خيره بدنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم!

 

در نهانخانه ی جانم گل ياد تو درخشيد

باغ صد خاطره خنديد ، عطر صد خاطره پيچيد

 

يادم آمد كه شبی باهم از آن كوچه گذشتيم

پر گشوديم و درآن خلوت دلخواسته گشتيم

ساعتی بر لب آن جوي نشستيم

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت

من همه محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ی ماه فرو ريخته در آب

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دلداده به آواز شباهنگ ... !

 

يادم آيد: تو به من گفتی: « از اين عشق حذر كن!

لحظه ای چند بر اين آب نظر كن

آب، آئينه ی عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا، كه دلت با دگران است!

تا فراموش كنی، چندي از اين شهر سفر كن! »

 

با تو گفتم: « حذر از عشق؟ ندانم!

سفر از پيش تو؟ هرگز نتوانم ، نتوانم!

روز اوّل كه دل من به تمنای تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی، من نه پريدم، نه گسستم. »

 

باز گفتم كه: « تو صيادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو در افتم، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق؛ ندانم

سفر از پيش تو؛ هرگز نتوانم ، نتوانم...! »

 

اشكی از شاخه فرو ريخت

مرغ شب ناله تلخی زد و بگريخت!

اشك در چشم تو لرزيد

ماه بر عشق تو خنديد

 

يادم آید كه دگر از تو جوابی نشنيدم

پای در دامن اندوه كشيدم

نه گسستم، نه رميدم

 

رفت در ظلمت غم، آن شب و شبهای دگر هم

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نكنی ديگر از آن كوچه گذر هم!

بی تو، اما به چه حالی من از آن كوچه گذشتم...!!!

                                   « فريدون مشيری »

آه ! چه پهناور و ژرف است عشق!

آه ! چه پهناور و  ژرف است عشق!        آی شگفتا  چه  شگرف  است  عشق!

دايره ی   خوف   و    مدار    خطــــر        جاذبه ای  هايل  و  ژرف  است  عشق

قبـــــله   و     قربانگه     كيش    بلا        درهمه سو وَز همه طرف است عشق

آي  ظريفا  مكن اين  مي   به  ظرف        گرنه‎ حريفي  كه نه حرف است عشق

پر  كندت   كوزه   و   لبريز   و  غرق        باده ی بيش از همه ظرف است عشق

طرف  چه  بندی  به  از اين  عمر را        طرفه‎ترين  صرفه و  طرف  است عشق

با خط  خون   بر  دل  و  دامان   پاك        باغچه ی  لاله   و   برف   است  عشـق

زر شد  از  اكسير  ويم   خاك  يأس        آه اميـدا !  چه  شگرف  است  عشــق!

                                                                        « مهدی اخوان ثالث »

در كنج دلم عشق كسی خانه ندارد!

در كنج دلم  عشق كسی  خانه ندارد          كس جای در اين خانه ويرانه ندارد

دل را به كف هر كه بدادم پسش آورد          كس  تاب  نگهداری   ديوانه  ندارد 

                                                                        « سراینده: ... ؟ »

عاشق بيدل كجا با خلق عالم كار دارد؟

عاشق   بيدل    كجا   با   خلق   عالم    كار   دارد          

بگذرد  از  ‎هر   ‎دو  ‎عالم  هر  ‎كه‎  عشق  يار   ‎دارد

كار‎ما ‎عشق‎است‎و‎ مستی نيستی ‎در‎ عين هستی         

بگذرد  از  ‎ خود ‎پرستی    هر  ‎كه  با  ما  ‎كار   ‎دارد

                                                     « همای شیرازی » 

زلال و بی ریا می آیی ای عشق!

زلال و بی ریا  می آیی  ای عشق          ندانم  از کجا  می آیی  ای عشق

تو را  یک جای  دیگر  دیده  بودم          به چشمم آشنا می آیی ای عشق

                                                                 « سراینده: ... ؟ »

ای عشق ! به خواهشم مرا در می یاب!

ای عشق  به خواهشم مرا در می یاب          هنگام   نیایشم  مرا  در  می یاب

چون طفل به دور مانده از مادر خویش          محتاج  نوازشم  مرا  در  می یاب

                                                   ***

تو   مثل   کوی   بن   بستی    دل  من          تهید ستی    تهید ستی    دل   من

اگر  یک ذره  بو  می بردی  از  عشق          به  دنیا   دل  نمی بستی  دل   من

                                                   ***

من اینجا  سرد  سردم  ای  دل  ای  دل          جدا از اهل دردم  ای دل ای دل

من  و   رفتن    به   سوی    روشنایی          دعا کن بر نگردم ای دل ای دل      

                                                                     « علیرضا قزوه »

پیوسته دلم دم ز رضای تو زند!

پیوسته   دلم  دم  ز  رضای  تو   زند        جان  در تن  من  نفس  برای تو  زند

گر  بر  سر  خاک  من   گیاهی  روید        از  هر  برگی   بوی  وفای   تو   زند 

                                                ***       

هر دل  که طواف کرد  گرد  در عشق        هم خسته شود در آخر از خنجر عشق

این  نکته  نوشته اند  بر دفتر  عشق        سر دوست ندارد آنکه دارد  سرِ عشق

                                                                                      « خواجه عبدالله انصاری »

طفل از غضب گاه به گاه مادر!

طفل   از   غضب   گاه   به   گاه   مادر

باشد  چه  لطیف  عذر  خواه  مادر

مادر   چو  به   قهر   خیزدش   بگریزد         

دانی   به  کجا ؟ هم  به  پناه   مادر

                    ***

وطن   دیگر  برای  من   وطن  نیست         

که یک تن در وطن دمساز من نیست

کفن   را  ماند   این   راز  جگر  سوز

که  یک  پیراهنِ  محرم  به تن نیست

                   ***

از  زهر  زمان  زنندگی  ما  را  کشت       

وز  زخم   زبان  گزندگی  ما  را کشت

زندان تن است و جان ما  زنده به ‎گور       

«ای مرگ بیا که زندگی ما را کشت »             

                  ***

زین   عمر   دو   روزه   کس   نبینی         

هرگز   به   مراد   خویش   پیروز

ا مر و ز     همه      ا مید      فر د ا         

فر د ا   همه    آرزوی    د یر و ز  

                  ***

اگر    دولت   از   در    فراز   آیدت         

به  دست  و به  دل  باز کن  در فراز

که  دولت  نخواهد  به  انفاق   رفت          

و گر   رفت   ناید   به   امساک   باز

                 ***

تار و پود عالم هستی  به هم پیوسته است    

عالمی را شادکردآن کس که یک دل شاد کرد

راه بسیار است مردم را به‎سوی‎حق ولیک    

راه  نزدیکش ‎ دل  مردم  به ‎دست ‎آوردن است

                 ***

تو بودی و دل خوش بود و عشق بود و شباب    

چه  چار یار که  من  داشتم  رفیق و شفیق

حساب  جبر   زمان  کس نداشت  کاین قسمت    

چه عاملی است که هر جمع  را کند تفریق

                 ***

سه چیز  خویشتن از چشم خلق  پنهان کن    

دلاوری و دوم دانش و سوم زر و مال

که این سه فتنة خلق  است و خلق فتنة او    

نمی کشند ز هم دست تا به روز  زوال           

                                          « سید محمد حسین شهریار »

در اَزَل پرتو حُسنت ز تجلّی دم زد!

در  اَزَل    پرتو   حُسنت    ز   تجلّی    دم   زد      

عشق  پیدا شد و آتش به همه  عالم  زد

جلوه ای  کرد رُخَت دید  مَلَک عشق نداشت      

عین آتش شد  از این غیرت  و  بر آدم  زد

عقل می خواست کز آن شعله چراغ افروزد       

برق غیرت  بدرخشید  و  جهان بر هم  زد

مدّعی  خواست   که  آید   به   تماشاگه  راز      

دست غیب آمد و  بر سینه ی نامحرم  زد

دیگران قرعه ی قسمت همه  بر عیش زدند      

دل  غمدیده ی  ما  بود  که هم بر غم  زد

جان  عِلوی،  هوس  چاه  زَنَخدان  تو  داشت      

دست درحلقه ی آن زلف  خَم اندرخَم  زد

حافظ آن روز  طرب نامه ی عشق تو نوشت      

که  قلم   بر  سر   اسباب   دل   خُرّم  زد!

                                                                     « حافظ شیرازی »

بشنو از نی چون حکایت می کند!

بشنو از نی چون حکایت می کند         

از جدایی ها شکایت می کند

کز نِیِستان تا مرا بُبریده اند         

از نَفیرم مرد و زن نالیده اند

سینه خواهم شَرحه شَرحه از فراق         

تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش         

باز جوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیّتی نالان شدم         

جفت بد حالان و خوش حالان شدم

هر کسی از ظَنِّ خود شد یار من         

از درون من نجست اسرار من

سِرِّ من از ناله ی من دور نیست         

لیک چشم و گوش را آن نور نیست

تن ز جان و جان ز تن مَستور نیست         

لیک کس را دید جان دستور نیست

آتش است این بانگ نای و نیست باد         

هر که این آتش ندارد نیست باد

آتش عشق است کاندر نِی فتاد         

جوشش عشق است کاندر مِی فتاد

نی حریف هر که از یاری برید         

پرده هایش پرده های ما درید

همچو نی زهری و تریاقی که دید         

همچو نی دمساز و مشتاقی که دید

نی حدیث راه پر خون می کند         

قصّه های عشق مجنون می کند

محرم این هوش جز بی هوش نیست         

مر زبان را مشتری جز گوش نیست

در غم ما روز ها بیگاه شد         

روز ها با سوز ها همراه شد

روز ها گر رفت گو رو باک نیست         

تو بمان ای آن که چون تو پاک نیست

هر که جز ماهی ز آبش سیر شد         

هر که بی روزی است روزش دیر شد

در نیابد حال پخته هیچ خام         

پس سخن کوتاه باید والسّلام

                                         « مثنوی معنوی مولوی »