دل دیوانه دیشب عالمی داشت!

دل  دیوانه دیشب عالمی داشت

جدا زان چشم غمگینت غمی داشت

شبی بود و شرابی بود و حالی

به داغ سینه سوزت  مرهمی داشت

حریمی بود  و ساغر ، پُر میِ ناب

در آن خاموشی شب ، محرمی داشت

چنان شد بی خبر از عالم جان

کزین عمر گران ، گویی دمی داشت

نبودش شکوه از بی هم زبانی

خدا را شکر ، دیشب همدمی داشت

صفای این غم دیرین بنازم

که با دل رشته های محکمی داشت

سحر چشم افشین چون غنچه ی گل

هنوز از شبنم اشکی ، نَمی داشت!

«شاعر:هما همایون (میرافشار) بنابه فرمایش آقای صهبای بیدگلی»

دوشينه پي گلاب مي گرديدم / بر طرف چمن!

دوشينه پي گلاب مي گرديدم                        بر طرف چمن

پژمرده گلي ميان گلشن ديدم                        افسرده چو من

گفتم: كه چه كردي که چنين مي سوزي؟        اي يار عزيز!

گفتا: كه دمي در اين جهان خنديدم                 پس واي به من!!

                                             « شاعر: نامعلوم ...؟ »

تا توانی مده از کف به بهار ای ساقی!

 تا توانی مده از کف به بهار ای ساقی

لب جوی و لب جام و لب یار ای ساقی!

نوبهارست و گل و سبزه و ما عمر عزیز

می‌گذاریم به غفلت مگذار ای ساقی!

موسم گل نبود توبه عشاق درست

تو به یعنی چه بیا باده بیار ای ساقی!

اگر از روز شمارست سخن روز شمار

چون منی را که در آرد به شمار ای ساقی!

شاهد و باغ و گل و مل همه خوبند ولی

یار خوش خوشتر ازین هر سه چهار ای ساقی!

آید از بوی سمن بوی بهشت ای عارف

خیزد از رنگ چمن نقش نگار ای ساقی!

جام نوشین تو تا پر می لعل است مدام

می‌کشد جام تو ما را به خمار ای ساقی!

بی‌نوایم غزلی نو بنواز ای سلمان

در خمارم قدحی نو زخم آر ای ساقی!

« سلمان ساوجی »

تمنای بلبل!

بلبل آهسته به گل گفت شبی

که  مرا  از  تو  تمنائی  هست

من به پیوند تو یک رای شدم

گر ترا نیز چنین رائی هست

گفت فردا به گلستان باز آی

تا ببینی چه تماشائی هست

گر که منظور تو زیبائی ماست

هر طرف چهره‌ی زیبائی هست

پا بهرجا که نهی برگ گلی است

همه جا شاهد رعنائی هست

باغبانان    همگی    بیدارند

چمن و جوی مصفائی هست

قدح  از  لاله  بگیرد  نرگس

همه جا ساغر و صهبائی هست

نه ز مرغان چمن گمشده‌ایست

نه ز زاغ و زغن آوائی هست

نه ز گلچین حوادث خبری است

نه به گلشن اثر پائی هست

هیچکس را سر بدخوئی نیست

همه را میل مدارائی هست

گفت رازی که نهان است ببین

اگرت دیده‌ی بینائی هست

هم از امروز سخن باید گفت

که خبر داشت که فردائی هست...؟

پروین اعتصامی (هدیه ی خواهر سبحانی)

ایران بانو!

عطـر  تن  تو  لطـــافت  بـــــاران است

درعمق شکوفه های گل پنهان است

وقتی که به يک سو زده ای گيسورا

مهتـاب هم از ديدن تو حيــران است

تا گــرمی آغـوش تو در من باقيست

دلگــرمی خـاطرم چو تابستـان است

بنگـر که چـه مؤمنـانه عاشق شـده ام

هم کفـرمن و شــرم تو از ايمـان است

چون عهــد ز پيمـانـه ی لبهاي تو بود

اين شُــرب دمادم زهمـان پيمــان است

هــر لحظــه  کــه با ياد  توام  می گـــذرد

انگــــار نفـس کشيــــدنـم آســـــان است

گــر در گــذر از چيــن و بُخــارا باشی

جــا پای تو هـرکجـــا روی ايران است!

(شعر از دوست گرامی جناب بیگی)

به كشت خاطرم جز غم نرويو!

به كشت خاطرم جز غم نرويو        به باغم جز گل ماتم نرويو

به صحراي دل  بي حاصل مو        گياه  نا اميدي   هم  نرويو

                                                                       « بابا طاهر همدانی »

بوي گل و نسيم صبا مي توان شدن!

بوي گل و نسيم صبا مي توان شدن          گر  بگذري ز خويش چه ها مي توان شدن

شبنم  به  آفتاب  رسيد  از   فتادگي          بنگر  كه  از  كجا  به  كجا  مي توان شدن !؟

                                                                                               « سراينده: ...؟ »

از هجر دوست دوست ز جان سير می شود!

از هجر دوست دوست ز جان سير می شود

گل  چون ز شاخه  گشت  جدا  پير می شود

روشن    دلان     ز    كار      جهانند    با   خبر

هر  نيك  و   بد  در    آينه   تصوير   می شود

نزديكی        زياد       ملال      آورد     به    بار

مژگان  اگر   به  چشم  رسد  تير   می شود

دل  پای بند  غم  شد  و   غم  صاحب اختيار

روبه  چو  شير  بسته  بود،  شير  می شود

گويند خلق  ساده  كه شوم است مرغ حق

حقگو    ميان    جامعه    تكفير    می شود!

                                                 « طلايی ‎اصفهانی »

نه بلبل خواهد از بستان جدايی!

نه بلبل خواهد از بستان جدايی          نه گل دارد خيال بی وفايی

و ليكن   گردش  چرخ   ستم  گر          زند  بر هم  رسوم  آشنايی

                                                          « سراینده: ... ؟ »