یک شب آتش در نیستانی فتاد!

یک شب آتش در نیستانی فتاد
سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد

شعله تا سرگرم کار خویش شد
هر نیی شمع مزار خویش شد

نی به آتش گفت: کین آشوب چیست؟
مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟

گفت: آتش بی سبب نفروختم
دعوی بی معنیت را سوختم

زانکه می گفتی نیم با صد نمود
همچنان در بند خود بودی که بود

با چنین دعوی چرا ای کم عیار
برگ خود می ساختی هر نو بهار

مرد را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است

مجذوب تبریزی  (مجذوب علی شاه)

به دندان رخنه در فولاد كردن!

به  دندان  رخنه در  فولاد كردن        به  ناخن  راه  در  خارا  بريدن

فرو رفتن به آتشدان نگون سار        به پلك ‎ديده  آتش‎ پاره چيدن

به فرق سر نهادن صد شتر بار        ز مشرق جانب مغرب دويدن

بسي  بر جامی آسان‏ تر  نمايد        كه  بار  منت  دونان كشيدن! 

                                               « عبدالرحمان جامی »

در اَزَل پرتو حُسنت ز تجلّی دم زد!

در  اَزَل    پرتو   حُسنت    ز   تجلّی    دم   زد      

عشق  پیدا شد و آتش به همه  عالم  زد

جلوه ای  کرد رُخَت دید  مَلَک عشق نداشت      

عین آتش شد  از این غیرت  و  بر آدم  زد

عقل می خواست کز آن شعله چراغ افروزد       

برق غیرت  بدرخشید  و  جهان بر هم  زد

مدّعی  خواست   که  آید   به   تماشاگه  راز      

دست غیب آمد و  بر سینه ی نامحرم  زد

دیگران قرعه ی قسمت همه  بر عیش زدند      

دل  غمدیده ی  ما  بود  که هم بر غم  زد

جان  عِلوی،  هوس  چاه  زَنَخدان  تو  داشت      

دست درحلقه ی آن زلف  خَم اندرخَم  زد

حافظ آن روز  طرب نامه ی عشق تو نوشت      

که  قلم   بر  سر   اسباب   دل   خُرّم  زد!

                                                                     « حافظ شیرازی »

الهی سینه ای ده آتش افروز!

الهی سینه ای ده آتش افروز    

در آن سینه دلی وآن دل همه سوز

هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست    

دِلِ افسرده غیر از آب و گل نیست

دلم پُر شعله گردان، سینه پُر دود    

زبانم کن به گفتن آتش آلود

کرامت کن درونی دَرد پَروَرد    

دلی در وِی درون دَرد و برون دَرد

به سوزی ده کلامم را روایی    

کز آن گرمی کند، آتش گدایی

دلم را داغ عشقی بر جَبین نِه    

زبانم را بیانی آتشین دِه

سخن کز سوز دل تابی ندارد    

چکد گر آب از او، آبی ندارد

دلی افسرده دارم سخت بی نور    

چراغی زو به غایت روشنی دور

بده گرمی دِلِ افسرده ام را    

فروزان کن چراغ مُرده ام را

ندارد راه فکرم روشنایی    

ز لطفت پَرتُوی دارم گدایی

اگر لطف تو نَبوَد پَرتو انداز    

کجا فکر و کجا گنجینه ی راز

زگنج راز در هر کُنجِ سینه    

نهاده خازنِ تو صد دفینه

ولی لطف تو گر نَبوَد، به صد رنج    

پَشیزی کس نیابد زان همه گنج

چو در هر کُنج، صد گنجینه داری    

نمی خواهم که نومیدم گذاری

به راهِ این امیدِ پیچ در پیچ    

مرا لطف تو می باید، دگر هیچ!          

                             « وحشی بافقی »