تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق!

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق،
که نامی خوش‌تر از اینت ندانم.
وگر – هر لحظه – رنگی تازه گیری،
به غیر از زهر شیرینت نخوانم.

تو زهری، زهر گرم سینه‌سوزی،
تو شیرینی، که شور هستی از توست.
شراب جام خورشیدی، که جان را
نشاط از تو، غم از تو، مستی از توست.

بسی گفتند: – «دل از عشق برگیر!
که: نیرنگ است و افسون است و جادوست!«
ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که او زهر است، اما … نوشداروست!

چه غم دارم که این زهر تب‌آلود،
تنم را در جدایی می‌گدازد
از آن شادم که در هنگامه‌ی درد،
غمی شیرین دلم را می‌نوازد.

اگر مرگم به نامردی نگیرد:
مرا مهر تو در دل جاودانی‌ست.
وگر عمرم به ناکامی سرآید؛
تو را دارم که مرگم زندگانی‌ست.

فریدون مشیری

من نگويم، كه به درد دل من گوش كنيد!

من نگويم، كه به درد دل من گوش كنيد
بهتر آن است كه اين قصه فراموش كنيد

عاشقان را بگذاريد بنالند همه
مصلحت نيست، كه اين زمزمه خاموش كنيد

خون دل بود نصيبم، به سر تربت من
لاله افشان به طرب آمده، مي نوش كنيد

بعد من سوگ مگيريد، نيرزد به خدا
بهر هر زرد رخي، خويش سيه پوش كنيد

غير غم دار و ندارم به جهان چيست مگر؟
رشك كمتر به من ِ هستي بر دوش كنيد

خط بطلان به سر نامه هستي بكشيد
پاره اين لوح سبك پايه ی مخدوش كنيد

سخن سوختگان طرح جنون مي ريزد
عاقلان، گفته ی عشاق فراموش كنيد

                 « معینی کرمانشاهی »

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم!

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم

باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی

آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان

که دل اهل نظر برد، که سرّیست خدایی

پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند

تو بزرگی و در آیینه ي کوچک ننمایی

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان

این توانم که بیایم به محلت به گدایی

عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت

همه سهلست تحمل نکنم بار جدایی

روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا

در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی!

شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن

تا به همسایه نگوید که تو در خانه ي مایی

كشتن شمع چه حاجت بود از بيم رقيبان

پرتو روي تو گويد كه تو در خانه ي مايي

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد

که بدانست که دربند تو خوشتر، که رهایی

خلق گویند برو دل به هوای دگری ده

نکنم خاصه در ایام اتابک دو هوایی

     «شيخ مصلح الدين سعدي شيرازي»

به كشت خاطرم جز غم نرويو!

به كشت خاطرم جز غم نرويو        به باغم جز گل ماتم نرويو

به صحراي دل  بي حاصل مو        گياه  نا اميدي   هم  نرويو

                                                                       « بابا طاهر همدانی »

از هجر دوست دوست ز جان سير می شود!

از هجر دوست دوست ز جان سير می شود

گل  چون ز شاخه  گشت  جدا  پير می شود

روشن    دلان     ز    كار      جهانند    با   خبر

هر  نيك  و   بد  در    آينه   تصوير   می شود

نزديكی        زياد       ملال      آورد     به    بار

مژگان  اگر   به  چشم  رسد  تير   می شود

دل  پای بند  غم  شد  و   غم  صاحب اختيار

روبه  چو  شير  بسته  بود،  شير  می شود

گويند خلق  ساده  كه شوم است مرغ حق

حقگو    ميان    جامعه    تكفير    می شود!

                                                 « طلايی ‎اصفهانی »

يغما من و بخت و شادی و غم با هم!

يغما من و بخت و شادی و غم با هم        كرديم سفر به ملك  هستی ز عدم

از هم سفران به نيمه ره بخت بخفت        شادی‎ ره‎خود‎ گرفت ‎من ماندم‎و غم    

                                                                     « يغمای جندقی »

جواب شعر « كوچه » زنده یاد « فریدون مشیری »!

بی تو طوفان زده ی دشت جنونم

صید افتاده به خونم

تو چه سان می گذری غافل از اندوه درونم ؟

بی من از کوچه گذر کردی و رفتی

بی من از شهر سفر کردی و رفتی

قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم،

تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم،

تو ندیدی!

نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی!

 

چون در خانه ببستم ،

دگر از پای نشستم ،

گوئیا زلزله آمد ،

گوئیا خانه فرو ریخت سر من

بی تو من در همه ی شهر غریبم

بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدائی

برنخیزد دگر از مرغک پر بسته نوائی

تو همه بود و نبودی ، تو همه شعر و سرودی

چه گریزی ز بر من ؟

که ز کویت نگریزم

گر بمیرم ز غم دل ،

به تو هرگز نستیزم

من و یک لحظه جدائی ؟

نتوانم ، نتوانم

بی تو من زنده نمانم ...!!

                           « سیمین بهبهانی »

ساقیا ! آمدنِ عید مبارک بادت!

ساقیا !   آمدنِ    عید     مبارک     بادت          وان  مواعید  که  کردی  مَرَواد  از  یادت

در  شگفتم  که در این  مدّت  ایّام  فِراق        بر گرفتی ز حریفان  دل و  دل می دادت

برسان  بندگی  دختر  رَز  گو   به  در آی        که  دَم  و  همّت  ما  کرد  ز  بند   آزادت

شادی مجلسیان در قدم  و  مَقدَم تست        جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت

شکر  ایزد که ز تاراج  خزان  رخنه  نیافت        بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت

چشم  بد دور کز  آن  تفرقه ات  باز  آورد        طالع    نامور    و   دولتِ    مادر    زادت

حافظ از دست مده دولتِ این کشتی نوح        ور نه    طوفان    حوادث    ببرد   بنیادت

                                                                                        « حافظ شیرازی »

دل کیست که گویم از برای غم تست!

دل کیست  که گویم از برای غم تست          یا  آنکه حریم تن  سرای  غم  تست

لطفی است که می کند غمت با دل من          ورنه دل تنگ من چه جای غم تست

                                                  ***

یا رب  به  کرم  در  من  درویش نگر          در من  منگر  در  کرم  خویش نگر

هر   چند    نیم   لایق    بخشایش  تو          بر حال  من  خسته  دل   ریش  نگر

                                                                    « ابو سعید ابوالخیر »