بحری است بحر عشق ...!

بحري‌ست بحرِ عشق، كه هيچش كناره نيست

و آن‌جا جز آن كه جان بسپارند چاره نيست.
هر دم كه دل به عشق دهي خوش دمي بود
در كار خير حاجتِ هيچ استخاره نيست.
ما را ز منعِ عقل مترسان و مِي بيار
كان شَحْنِه در ولايت ما هيچ كاره نيست.
فرصت شمر طريقه رندي، كه اين طريق
چون راه گنج بر همه كس آشكاره نيست.
رويش به چشم پاك توان ديد- چون هِلال-
هر ديده جاي جلوه آن ماه‌پاره نيست.

از چشم خود بپرس كه ما را كه مي‌كشد
جانا! گناه طالع و جُرمِ ستاره نيست.
نگرفت در تو گريه حافظ به هيچ روي
حيرانِ آن دلم كه كم از سنگِ خاره نيست!

«خواجه حافظ شیرازی»                   

ساقیا ! آمدنِ عید مبارک بادت!

ساقیا !   آمدنِ    عید     مبارک     بادت          وان  مواعید  که  کردی  مَرَواد  از  یادت

در  شگفتم  که در این  مدّت  ایّام  فِراق        بر گرفتی ز حریفان  دل و  دل می دادت

برسان  بندگی  دختر  رَز  گو   به  در آی        که  دَم  و  همّت  ما  کرد  ز  بند   آزادت

شادی مجلسیان در قدم  و  مَقدَم تست        جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت

شکر  ایزد که ز تاراج  خزان  رخنه  نیافت        بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت

چشم  بد دور کز  آن  تفرقه ات  باز  آورد        طالع    نامور    و   دولتِ    مادر    زادت

حافظ از دست مده دولتِ این کشتی نوح        ور نه    طوفان    حوادث    ببرد   بنیادت

                                                                                        « حافظ شیرازی »

در اَزَل پرتو حُسنت ز تجلّی دم زد!

در  اَزَل    پرتو   حُسنت    ز   تجلّی    دم   زد      

عشق  پیدا شد و آتش به همه  عالم  زد

جلوه ای  کرد رُخَت دید  مَلَک عشق نداشت      

عین آتش شد  از این غیرت  و  بر آدم  زد

عقل می خواست کز آن شعله چراغ افروزد       

برق غیرت  بدرخشید  و  جهان بر هم  زد

مدّعی  خواست   که  آید   به   تماشاگه  راز      

دست غیب آمد و  بر سینه ی نامحرم  زد

دیگران قرعه ی قسمت همه  بر عیش زدند      

دل  غمدیده ی  ما  بود  که هم بر غم  زد

جان  عِلوی،  هوس  چاه  زَنَخدان  تو  داشت      

دست درحلقه ی آن زلف  خَم اندرخَم  زد

حافظ آن روز  طرب نامه ی عشق تو نوشت      

که  قلم   بر  سر   اسباب   دل   خُرّم  زد!

                                                                     « حافظ شیرازی »