یاد یاران ...!

          به خوبی یاد دارم که سال ها پیش از این، برادر بزرگم یک نوار کاست خریده بود و به خانه آورده بود، که در باره ی چند شخصیت بزرگ سرودها و اشعاری زیبا می خواند که هنوز در خاطر من زنده اند:

- آیت پاک خدایی ای پدر ای طالقانی

بر امت تو رهنمایی ای پدر ای طالقانی ... !

- ای تختی مظلوم با قدرت ظالم

روح تو نترسید از قدرت حاکم ... !

- ای معلم شهید ما دکتر شریعتی

ای صدای پر امید ما دکتر شریعتی ... !

- حب الوطن من الایمان ... ! (سرود به زبان کردی)

- مادرم مادر خوبم شیر تو به من حلاله

من به این راهی که می رم دیگه برگشتن محاله ... !

- ......................... !

          آری این رسم روزگار است که بسیاری از عزیزان خود را خیلی زود از یاد می بریم و فراموش می کنیم – گیریم در بخشی از افکار و یا آثار یا مراحل زندگی دچار لغزش شده باشند یا نه - اینانی که در حافظه ی تاریخی ملت ما جایگاهی ویژه دارند و از یاد رفتنی نیستند. باشد که زندگان را در یابیم و قدر شناس شان باشیم و یاد رفتگان را نیز زنده نگاه داریم. خدای بزرگ همگی را بیامرزاد؛ آمین!

به گلبرگ هر باغ ديدم تو بودی!

به  گلبرگ   هر  باغ  ديدم   تو  بودی        در    آواز     مرغان    شنيدم    تو  بودی

به هر سو كه رفتم نشان از تو ديدم        شگفتا !  به  هر  جا   رسيدم  تو  بودی

چو در جمع ماندم تو با من نشستی        به کُنجی  چو  خلوت   گزيدم   تو  بودی

كتابی كه  خواندم  به نام تو  خواندم        به هرسطر سطرش چو  ديدم تو بودی

به  خاك  مذلت   ز شوق  تو  خواندم        چو    بر     بام    عزت   پريدم   تو   بودی

نسيمی  شدم  پر كشيدم  به صحرا        به   هر    لاله   و  گل   وزيدم   تو   بودی

به  هر  باغ  رفتم    به  ياد  تو    رفتم        به هر  برگ  نسرين كه چيدم  تو  بودی

چو    آهوی    بيماري     اندر    بيابان        به      دنبال    مادر     دويدم    تو   بودی

مرا    روزها    خستگی    بود  در  تن        به    شب ها    اگر    آرميدم    تو   بودی

چراغ   شبان   سياهم   تو    هستی        شعاع      طلوع     سپيدم      تو    بودی

چه  شب‎ها  كه ‏ نقاش‏  روی تو بودم        به خاطر  چو  نقشی كشيدم  تو  بودی

به غير  از تو   بر كس  اميدی   ندارم        پناهم   تو   هستی   اميدم   تو   بودی!

                                                             « سراینده: مهدی سهیلی »

خدایا بشکن این آیینه هایم را که من از دیدن آیینه سیرم!

خدایا بشکن این آیینه هایم را که من از دیدن آیینه سیرم

مرا روی خوشی از زندگی نیست ولی از زنده ماندن ناگزیرم

 

از آن روزی که دانستم سخن چیست همه گفتند این دختر چه زشت است

کدامین مرد او را می پسندد دریغا دختری بی سرنوشت است

 

چو در آیینه بینم روی خود را در آید از دلم غم با سپاهی

مرا روز سیاهی دادی اما نبخشیدی به من چشم سیاهی

 

به هر جا پا نهم از شومی بخت نگاه دلنوازی سوی من نیست

از این دلها که بخشیدی به مردم یکی در حلقه ی گیسوی من نیست

 

مرا دل هست اما دلبری نیست تنم دادی ولی جانم ندادی

به من حال پریشان دادی اما سر زلف پریشانم ندادی

 

به هر جا ماهرویان رخ نمودند نبردم توشه ای جز شرم ساری

خزیدم گوشه ای سر در گریبان به درگاه تو نالیدم به زاری

چو رخ پوشم ز بزم ماهرویان همه گویند او مردم گریز است

نمیدانند زین درد گران بار فضای سینه ی من ناله خیز است

 

به هر جا همگنانم حلقه بستند نگینش دختری ناز آفرین بود

ز شرم روی نازیبا در آن جمع سر من لحظه ها بر آستین بود

 

چو مادر بیندم در خلوت غم زراه مهربانی می نوازد

ولی چشم غم آلودش گواه است که در اندوه دختر می گدازد

 

به بام آفرینش جغد کورم که در ویرانه هم جایی ندارم

نه آهنگی مرا تا نغمه خوانم نه روشن دیده ای تا پر گشایم

 

خدایا بشکن این آیینه ها را که من از دیدن آیینه سیرم

مرا روی خوشی از زندگی نیست ولی از زنده ماندن ناگزیرم

 

خداوندا غلط گفتم ببخشای تو بر من سینه ای بی کینه دادی

مرا همراه رویی ناخوشایند دلی روشن تر از آیینه دادی

 

مرا صورت پرستان خوار دارند ولی سیرت پرستان می ستایند

به بزم پاک جانان چون نهم پای در دل را به رویم می گشایند

      

میان سیرت و صورت خدایا دل زیبا به از رخسار زیباست

به پاس سیرت زیبا کریما دلم بر زشتی صورت شکیباست!

                                                           « مهدی سهیلی »

ای عشق ! به خواهشم مرا در می یاب!

ای عشق  به خواهشم مرا در می یاب          هنگام   نیایشم  مرا  در  می یاب

چون طفل به دور مانده از مادر خویش          محتاج  نوازشم  مرا  در  می یاب

                                                   ***

تو   مثل   کوی   بن   بستی    دل  من          تهید ستی    تهید ستی    دل   من

اگر  یک ذره  بو  می بردی  از  عشق          به  دنیا   دل  نمی بستی  دل   من

                                                   ***

من اینجا  سرد  سردم  ای  دل  ای  دل          جدا از اهل دردم  ای دل ای دل

من  و   رفتن    به   سوی    روشنایی          دعا کن بر نگردم ای دل ای دل      

                                                                     « علیرضا قزوه »

طفل از غضب گاه به گاه مادر!

طفل   از   غضب   گاه   به   گاه   مادر

باشد  چه  لطیف  عذر  خواه  مادر

مادر   چو  به   قهر   خیزدش   بگریزد         

دانی   به  کجا ؟ هم  به  پناه   مادر

                    ***

وطن   دیگر  برای  من   وطن  نیست         

که یک تن در وطن دمساز من نیست

کفن   را  ماند   این   راز  جگر  سوز

که  یک  پیراهنِ  محرم  به تن نیست

                   ***

از  زهر  زمان  زنندگی  ما  را  کشت       

وز  زخم   زبان  گزندگی  ما  را کشت

زندان تن است و جان ما  زنده به ‎گور       

«ای مرگ بیا که زندگی ما را کشت »             

                  ***

زین   عمر   دو   روزه   کس   نبینی         

هرگز   به   مراد   خویش   پیروز

ا مر و ز     همه      ا مید      فر د ا         

فر د ا   همه    آرزوی    د یر و ز  

                  ***

اگر    دولت   از   در    فراز   آیدت         

به  دست  و به  دل  باز کن  در فراز

که  دولت  نخواهد  به  انفاق   رفت          

و گر   رفت   ناید   به   امساک   باز

                 ***

تار و پود عالم هستی  به هم پیوسته است    

عالمی را شادکردآن کس که یک دل شاد کرد

راه بسیار است مردم را به‎سوی‎حق ولیک    

راه  نزدیکش ‎ دل  مردم  به ‎دست ‎آوردن است

                 ***

تو بودی و دل خوش بود و عشق بود و شباب    

چه  چار یار که  من  داشتم  رفیق و شفیق

حساب  جبر   زمان  کس نداشت  کاین قسمت    

چه عاملی است که هر جمع  را کند تفریق

                 ***

سه چیز  خویشتن از چشم خلق  پنهان کن    

دلاوری و دوم دانش و سوم زر و مال

که این سه فتنة خلق  است و خلق فتنة او    

نمی کشند ز هم دست تا به روز  زوال           

                                          « سید محمد حسین شهریار »