بی تو مهتاب، شبی باز از آن كوچه گذشتم !
همه تن جشم شدم خيره بدنبال تو گشتم
شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق ديوانه كه بودم!
در نهانخانه ی جانم گل ياد تو درخشيد
باغ صد خاطره خنديد ، عطر صد خاطره پيچيد
يادم آمد كه شبی باهم از آن كوچه گذشتيم
پر گشوديم و درآن خلوت دلخواسته گشتيم
ساعتی بر لب آن جوي نشستيم
تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ی ماه فرو ريخته در آب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دلداده به آواز شباهنگ ... !
يادم آيد: تو به من گفتی: « از اين عشق حذر كن!
لحظه ای چند بر اين آب نظر كن
آب، آئينه ی عشق گذران است
تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا، كه دلت با دگران است!
تا فراموش كنی، چندي از اين شهر سفر كن! »
با تو گفتم: « حذر از عشق؟ ندانم!
سفر از پيش تو؟ هرگز نتوانم ، نتوانم!
روز اوّل كه دل من به تمنای تو پر زد
چون كبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی، من نه پريدم، نه گسستم. »
باز گفتم كه: « تو صيادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق؛ ندانم
سفر از پيش تو؛ هرگز نتوانم ، نتوانم...! »
اشكی از شاخه فرو ريخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگريخت!
اشك در چشم تو لرزيد
ماه بر عشق تو خنديد
يادم آید كه دگر از تو جوابی نشنيدم
پای در دامن اندوه كشيدم
نه گسستم، نه رميدم
رفت در ظلمت غم، آن شب و شبهای دگر هم
نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نكنی ديگر از آن كوچه گذر هم!
بی تو، اما به چه حالی من از آن كوچه گذشتم...!!!
« فريدون مشيری »