بحری است بحر عشق ...!

بحري‌ست بحرِ عشق، كه هيچش كناره نيست

و آن‌جا جز آن كه جان بسپارند چاره نيست.
هر دم كه دل به عشق دهي خوش دمي بود
در كار خير حاجتِ هيچ استخاره نيست.
ما را ز منعِ عقل مترسان و مِي بيار
كان شَحْنِه در ولايت ما هيچ كاره نيست.
فرصت شمر طريقه رندي، كه اين طريق
چون راه گنج بر همه كس آشكاره نيست.
رويش به چشم پاك توان ديد- چون هِلال-
هر ديده جاي جلوه آن ماه‌پاره نيست.

از چشم خود بپرس كه ما را كه مي‌كشد
جانا! گناه طالع و جُرمِ ستاره نيست.
نگرفت در تو گريه حافظ به هيچ روي
حيرانِ آن دلم كه كم از سنگِ خاره نيست!

«خواجه حافظ شیرازی»                   

محتسب مستي به ره ديد و گريبانش گرفت!

محتسب مستي به ره ديد و گريبانش گرفت

مست گفت: اي دوست اين پيراهن است افسار نيست

گفت: مستي، زان سبب افتان و خيزان مي روي

گفت: جرم راه رفتن نيست، ره هموار نيست

گفت: مي بايد تو را تا خا نه ئ قاضي برم

گفت: رو صبح آي، قاضي نيمه شب بيدار نيست

گفت: نزديک است والي را سراي، آنجا شويم

گفت: والي از کجا در خانه ئ خمّار نيست

گفت: تا داروغه را گويم، در مسجد بخواب

گفت: مسجد خوابگاه مردم بد کار نيست

گفت: ديناري بده پنهان و خود را وارهان

گفت: کار شرع، کار درهم و دينار نيست

گفت: از بهر غرامت جامه ات بيرون کنم

گفت: پوسيده است، جز نقشي ز پود و تار نيست

گفت: آگه نيستي کز سر در افتادت کلاه

گفت: در سر عقل بايد، بي کلاهي عار نيست

گفت: بايد حد زند هشيار مردم، مست را

گفت: هشياري بيار، اينجا کسي هشيار نيست!

 << بانوی شاعر : پروین اعتصامی >>

در اَزَل پرتو حُسنت ز تجلّی دم زد!

در  اَزَل    پرتو   حُسنت    ز   تجلّی    دم   زد      

عشق  پیدا شد و آتش به همه  عالم  زد

جلوه ای  کرد رُخَت دید  مَلَک عشق نداشت      

عین آتش شد  از این غیرت  و  بر آدم  زد

عقل می خواست کز آن شعله چراغ افروزد       

برق غیرت  بدرخشید  و  جهان بر هم  زد

مدّعی  خواست   که  آید   به   تماشاگه  راز      

دست غیب آمد و  بر سینه ی نامحرم  زد

دیگران قرعه ی قسمت همه  بر عیش زدند      

دل  غمدیده ی  ما  بود  که هم بر غم  زد

جان  عِلوی،  هوس  چاه  زَنَخدان  تو  داشت      

دست درحلقه ی آن زلف  خَم اندرخَم  زد

حافظ آن روز  طرب نامه ی عشق تو نوشت      

که  قلم   بر  سر   اسباب   دل   خُرّم  زد!

                                                                     « حافظ شیرازی »

پسر جان ! سه اندرز دارم تو را!

پسر جان  سه  اندرز  دارم  تو  را          به جای آر تا  زنده‎ای  آن سه  را

یِکُم‎  پند   کان  برترین   پندهاست          پرستـیدنِ    بی   ریای     خدا ست

سِزَد  دومین  پند  گیری  به‎  گوش          خردمند  باش  و به  دانش  بکوش

برون از  خرد  هیچ   کاری  مکن          که   نادانیَت  می کَنَد   بیخ   و  بن

چنین   گفت    فردوسی    نامــدار          همان    پاک   دانای    دهقان  تبار

« توانا   بـــود  هر که  دانا   بــود          ز   دانــش   دل  پیـر   برنا   بـود »

پدر  سومین   پند  بـا   گریه  گفت          مده  گوهر  میهن  از  چنگ   مفت

« چو ایران  نباشد  تن  من  مبـاد          بدین بوم و بر زنده  یک تن  مباد »

                                                         « آقای مصطفی عباسی »

بسم الله الرحمن الرحیم!

بسم الله الرحمن الرحیم         

هست کلید در گنج حکیم

فاتحه ی فکرت و ختم سَخُن         

نام خدایست بر او ختم کن

پیش وجود همه آیندگان         

بیش بقای همه پایندگان

سابقه سالار جهان قِدَم         

مُرسله پیوند گلوی قلم

پرده گشای فلک پرده دار         

پردگیِ پرده شناسان کار

مُبدع هر چشمه که جودیش هست         

مخترع هر چه وجودیش هست

لعل طراز کمر آفتاب         

حُلّه گر خاک و حُلی بند آب

پرورش آموز درون پروران         

روز بر آرنده ی روزی خوران

مهره کش رشته ی باریک عقل         

روشنی دیده ی تاریک عقل

داغ نِهِ ناصیه داران پاک         

تاج ده تخت نشینان خاک

خام کن پخته ی تدبیر ها         

عذر پذیرنده ی تقصیر ها

شحنه ی غوغای هراسندگان         

چشمه ی تدبیر شناسندگان

اول و آخِر به وجود و صفات         

هست کن و نیست کن کاینات

با جبروتش که دو عالم کم است         

اول ما آخِر ما یک دم است

کیست در این دیر گه دیرپای         

کو لِمَن المُلک زند جز خدای

بود و نبود آن چه بلند است و پست         

باشد و این نیز نباشد که هست ...

                                     « مخزن الاسرار نظامی گنجه ای »

الهی به مستان میخانه ات!

الهی به مستانِ میخانه ات    

به عقل آفرینانِ دیوانه ات

به دُردی کش لُجّه ی کِبریا    

که آمد به شأنش فرود، إِنَّمَا

به دُرّی که عرش است اوراصدف    

به ساقی کوثر، به شاه نجف

به نورِ دل صبح خیزان عشق    

زِ شادی به اَندُه گریزان عشق

به رندانِ سر مستِ آگاه دل    

که هرگز نرفتند، جز راه دل

به شام غریبان به جام صبوح    

کز ایشان بود شامِ ما را فتوح

که خاکم گِل از آبِ انگور کن    

سرا پای من، آتشِ طور کن

خدایا به جان خراباتیان    

کزین تُهمتِ هَستِیَم، وا رهان

به میخانه ی وحدتم راه ده    

دلِ زنده و جانِ آگاه ده

که از کثرت خلق تنگ آمدم    

به هر جا شدم، سر به سنگ آمدم

بیا  ساقیا، مِی به گردش در آر    

که دلگیرم از گردش روزگار

ازآن مِی که در دل چو منزل کند    

بدن را فروزان تر از دل کند

ازآن مِی که گرعکسش افتدبه جان    

توانی به جان دید، حق را عیان

مِیِ صاف از آلودگیّ بشر    

مبدّل به خیر اندر او جمله شر

مِیِ معنی افروزِ صورت گداز    

میی گشته معجونِ راز و نیاز

مِیی از منی و تویی گشته پاک    

شود جان، چکد قطره ای گر به خاک

بیا تا سری در سَرِ خُم کنیم    

من و تو، تو و من، همه گم کنیم

چشی گر از این باده، کوکو زنی    

شوی چون از او مست، هوهو زنی

بگیرید زنجیرم ای دوستان    

که پیلم کند یاد هندوستان

دلم خون شد از کلفت مدرسه    

خدا را خلاصم کن، از وسوسه

بیا ساقیا، مِی به گردش در آر    

که مِی خوش بود، خاصه در بزم یار

مِیِ صاف زآلایش ما سِوی    

از او یک نفس تا به عرش خدا

مِیی کو مرا وارهاند ز من    

زِ آیین و کیفیّتِ ما و من

مِیی را که باشد در او این صفت    

نباشد به غیر از مِیِ معرفت

«رضی» روزمحشرعلی ساقی است    

مکن تَرکِ مِی تا نفس باقی است!

                                  « رضی الدین آرتیمانی »

ای نامِ تو بهترین سرآغاز!

ای نامِ تو  بهترین  سرآغاز    

بی نامِ تو نامه کی کنم باز

ای یادِ  تو  مونس  روانم    

جز نامِ تو نیست بر زبانم

ای کارگشای هر چه هستند    

نام  تو  کلید  هر  چه  بستند

ای هست کنِ اساسِ هستی    

کوتَه    ز   دَرَت    دراز  دستی

ای   واهبِ   عقل   و   باعثِ  جان    

با حکم تو، هست و نیست یکسان

ای    مَحرَمِ    عالَمِ    تَحیُّر    

عالم ز تو هم تُهی و هم پُر

ای مقصد همّت بلندان    

مقصود  دل   نیاز مندان ...

ای  عقل  مرا  کفایت  از تو    

جُستن ز من و هدایت از تو...!

                             « لیلی و مجنون نظامی گنجه ای »