من نگويم، كه به درد دل من گوش كنيد!

من نگويم، كه به درد دل من گوش كنيد
بهتر آن است كه اين قصه فراموش كنيد

عاشقان را بگذاريد بنالند همه
مصلحت نيست، كه اين زمزمه خاموش كنيد

خون دل بود نصيبم، به سر تربت من
لاله افشان به طرب آمده، مي نوش كنيد

بعد من سوگ مگيريد، نيرزد به خدا
بهر هر زرد رخي، خويش سيه پوش كنيد

غير غم دار و ندارم به جهان چيست مگر؟
رشك كمتر به من ِ هستي بر دوش كنيد

خط بطلان به سر نامه هستي بكشيد
پاره اين لوح سبك پايه ی مخدوش كنيد

سخن سوختگان طرح جنون مي ريزد
عاقلان، گفته ی عشاق فراموش كنيد

                 « معینی کرمانشاهی »

آه ! چه پهناور و ژرف است عشق!

آه ! چه پهناور و  ژرف است عشق!        آی شگفتا  چه  شگرف  است  عشق!

دايره ی   خوف   و    مدار    خطــــر        جاذبه ای  هايل  و  ژرف  است  عشق

قبـــــله   و     قربانگه     كيش    بلا        درهمه سو وَز همه طرف است عشق

آي  ظريفا  مكن اين  مي   به  ظرف        گرنه‎ حريفي  كه نه حرف است عشق

پر  كندت   كوزه   و   لبريز   و  غرق        باده ی بيش از همه ظرف است عشق

طرف  چه  بندی  به  از اين  عمر را        طرفه‎ترين  صرفه و  طرف  است عشق

با خط  خون   بر  دل  و  دامان   پاك        باغچه ی  لاله   و   برف   است  عشـق

زر شد  از  اكسير  ويم   خاك  يأس        آه اميـدا !  چه  شگرف  است  عشــق!

                                                                        « مهدی اخوان ثالث »

گر می مخوری طعنه مزن مستان را!

گر می مخوری  طعنه مزن   مستان را        بنياد   مكن   تو  !   حيله   و   دستان   را

تو غِرّه بدان مشو  كه می، مِی نخوری        صد لقمه خوری كه مِی  غلام است آن را

                                                                                   « سراینده: ... ؟ »